Kalemi güçlendirmek lazım azizim kalemi sevgiyle güçlendirmek lazım yoksa hepimiz bu umutsuzluk girdabında yitip gideceğiz.

Kalbimiz ağzımızda yaşıyoruz

3 gün önce 3 saat önce ordaydım diyor saniyelerle (bu seferlik!) paçayı sıyırıyoruz

sevdiklerimizi arayıp aman kalabalık yerlere gitme diyoruz

sevdiklerimizi panikle arayıp acaba yaşıyorlar mı diyoruz

''biz iyiyizi duydukça utançla rahatlıyoruz''

nasıl bir duygu bu bilmiyoruz

ölene üzülmeyi bırakıp

yaşayana seviniyoruz

sonra koca bi boşukla seyretmeye başlıyoruz

ölümü öğreniyoruz ölüm 70 km uzakta

ölüm her zaman yürüdüğümüz o sokakta

ölüm orda  1 metre uzakta televizyon ekranında

orda işte canlı yayında

bense televizyon karşısında...

''Onu kollarımın arasına alır almaz hissettiğim huzuru nasıl anlatmalı? Kalabalığın kafamın içinde dur durak bilmeden dolanan uğultusu, orkestranın tangırtısı ve şehrin iniltisi sandığım amansız gürültü, ondan uzak olmanın huzursuzluğuymuş yalnızca. Gözyaşları ancak tek bir kişinin kucağında dinen bebeklere olduğu gibi, içimi derin, yumuşacık ve kadifemsi bir mutluluk sessizliği sarmıştı.''