C.Süreya

İnsan en çok hayat gürül gürül akıp giderken ...

hayat telaşı ezerken...

bi saniyeliğine durabiliyorsa eğer ...

işte o an...

özlem...

günü güzelleştirecek birşey...

birileri birilerine bişeyler kanıtlamaya çalışırken,birileri çok konuşurken,birileri sırf statüsü yüksek diye birilerine yağ çekerken,insanlar iki yüzlüyken,yüzüne gülüp ardından konuşurken,cinsiyeti engeli veya tercihleri öyle yada böyle olduğu için karşındakini aşağılarken,insanlar birbirlerinin ekmeklerine göz dikerken,düşşün de güleyim sevineyim diye pusuda beklerken,insanlarının umutlarıyla oynarken sırf statüsü yüzünden saçma sapan insanlarla muhatap olurken...

tüm bunlara her gün katlanmak zorundayken...

ama yeter ki çalışayım derken...

Sevgilim, bir günün ortası şimdi

Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,

Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde

Uzat bana uzat ellerini

İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar

İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,

Güvercinler güneşten bir sessizliği biriktiriyor

Ben seni düşünüyorum seni

Hani tıpkı o ilk günlerdeki gibi

Kalbim diyorum kalbim

Daha dün tezgâhtan çıkmış bir su sayacı gibi

Aşkı anılar besliyor düşler kadar

Bu yüzden diyorum ki aşk eskidikçe aşktır

Sevgi eskidikçe sevgi.

Günümüz ekmeğimiz, türkümüz

Çoluğumuz çocuğumuz

Binalar yan yana yükselip gidiyor

Vapurların ağzı köpük içinde

Uzaklarda ne kapılar açılıyor

Tirenin biri bir istasyona varıyor

Ordan çıkıyor biri.

Her şey biliyor her şey

Sen biliyor musun bakalım

Seni nice sevdiğimi?

Üstüne titrrediğimi?

Geldiğimi?

Gittiğimi

Hadi!